Spotkanie rekrutacyjne, na którym już od samego początku jesteś na przegranej pozycji

No i kolejne Święta mamy już za sobą, w sumie to i dobrze, bo ile można…
Niektórzy potrzebują jednego czy nawet dwóch dni, aby odpocząć po tym całym świętowaniu, ja niestety także się do nich zaliczam.
Nie muszę chyba dosłownie pisać, o co mi chodzi, bo przecież wszyscy wiemy. Ból głowy po dwóch dniach jakże ważnego Święta dla Polaków jest chyba wpisany w naszą staropolską tradycję.
Z odpoczynkiem także jak wiemy należy się spieszyć, bo przecież za parę dni czeka nas następny wyczerpujący weekend i zabawa do białego rana. Aż strach pomyśleć, że znów będzie trzeba przez to przejść, ha ha ha.
OK, żarty na bok, bo w sumie to nie o zabawie chciałem dzisiaj parę słów napisać.

W czwartek przed Świętami miałem spotkanie z ludźmi (małżeństwo, powiedzmy Jan i Anna) z branży, którzy z tego co mi wiadomo z MLM związani są już co najmniej od kilkunastu lat i jak sami o sobie mówią, wiedzą z czym to się je, bo przerobili jak do dotąd ze trzydzieści firm.

No cóż, trudno im zarzucać, że są zieloni jeśli chodzi o MLM, bo przecież szmat czasu już w tej branży działają, ale po tym, co od nich usłyszałem śmiem twierdzić, że większość z tych kilkunastu lat, w czasie których parają się marketingiem sieciowym zmarnowali, i jak mi się wydaje nie nauczyli się za wiele.
Ale wróćmy do początku.

Kilka dni przez czwartkowym spotkaniem, któregoś wieczoru zadzwonił do mnie właśnie pan Jan, którego jak mi się wtedy wydawało nie znam i zapytał czy zechciałbym się z nim spotkać w Warszawie i pogadać o jakimś tam biznesie MLM. Podobne propozycje szczerze mówiąc otrzymuję co jakiś czas, więc tego typu telefon nie wzbudził u mnie zdziwienia.
Nie pytając o szczegóły szybko odpowiedziałem, że w najbliższych moich planach nie przewiduję „wycieczki” do Stolicy, więc sprawa zrozumiała, że spotkać się z nim nie będę mógł.
Pan Jan jednak nie dawał za wygraną i szybko zaproponował, że chętnie przyjedzie do mnie i spotka się ze mną w moim mieście.
Zapytał skąd jestem? – a to już mnie trochę zdziwiło.
Znaczyłoby to, że tak naprawdę nie wie z kim rozmawia, mój telefon zdobył pewnie gdzieś w internecie i nie zadał sobie nawet odrobiny trudu, aby dowiedzieć się o mnie nawet kilku podstawowych rzeczy. Pomyślałem sobie, że szybko ostudzę jego zapędy informując go, że jestem z Suwałk i pewnikiem odejdzie mu ochota na przyjazd…, a tu znów zostałem zaskoczony.

Aa, jest Pan z Suwałk – odpowiedziała pan Jan – OK, to może czwartek o 19 w … moglibyśmy się spotkać?

Naprawdę zaskoczył mnie. Nic mi nie pozostało jak się zgodzić, nawet jeśli nie do końca mi to pasowało. Pomyślałem, że skoro człowiek chce przejechać blisko 300 km, aby napić się ze mną kawy i pogadać ze o czymś, co dla niego jest ważne, to nie mogę mu odmówić.
Zacząłem pytać go, o co dokładnie mu chodzi, bo tak naprawdę nie szukam nowego biznesu i nie chciałbym, aby tracił swój cenny czas na coś, co może mnie w ogóle nie interesować.
I tu kolejny raz mnie zaskoczył. Nic mi nie powiedział tłumacząc, że wszystko wyjaśni jak się spotkamy.
OK., nie ciągnąłem go dalej za język, umówiliśmy się, że zadzwoni do mnie jeszcze w czwartek przed południem i przypomni o spotkaniu, ale w duchu pomyślałem, że nie warto se tym głowy zaprzątać, bo przecież i tak nie zadzwoni.

Jednak się pomyliłem.

W czwartek tak jak się umówiliśmy zadzwonił. Potwierdził spotkanie, a jednocześnie wygadał się, że on to mnie zna, a jego żona nawet już była w mojej linii struktury w innym MLM-mie.
Ooo, zaczynało robić się ciekawie.
Czyli gościu między czasie odrobił lekcję i zaczyna powoli budować relacje.

No i faktycznie już na dzień dobry wyszło, że się znamy. Rozmawialiśmy wcześniej kilka razy przez Skype, a nawet spotkaliśmy się także w realu już przy innych okazjach.
Wyszło także, że moi rozmówcy nie musieli grzać do mnie 300 kilosów tylko 60, bo tak naprawdę to nie są z Warszawy…, a propozycja, którą dla mnie mają nie interesuje mnie kompletnie.

Firmę, z którą obecnie współpracują znam już od kilku lat a oni nie są pierwszymi, którzy z nią do mnie przychodzą. Co dziwniejsze, z rozmowy wywnioskowałem, że liczyli się z tym, że znam temat, ale sądzą, że nie mam pełnych informacji skoro jeszcze do tej pory nie działam w firmie, która jest NAJLEPSZA NA ŚWIECIE.
NAJLEPSZA NA ŚWICIE – w ciągu 5 minut kilka razy użyli tego sformułowania, i tu już widziałem, że będzie „wesoło”.

Na nic nie zdały się moje jasne i wyraźne sugestie, że ten temat nie interesuje mnie i tracą tylko czas.
Oni jak by tego nie słyszeli, szczególnie odporna na moje argumenty była pani Anna… i szybko przeszła do „ich” prezentacji, którą notabene dobrze znałem, ale nie z powodu tego, że interesuje mnie jej treść, lecz fakt, że jest graficznie ciekawie wykonana i już kiedyś ją widziałem na podobnym spotkaniu.

Pewnie po prostu powinienem był przerwać te przedstawienie i wyjść, ale nie zrobiłem tego.
Przeżyłem lekcje, która na długo zostanie mi w pamięci.
Ta lekcja powinna być zatytułowana: „Spotkanie rekrutacyjne, na którym już od samego początku jesteś na przegranej pozycji”.

Doświadczyłem 50-cio minutowej prelekcji o „najlepszej firmie na świecie”, która w ciągu kilku najbliższych lat podbije cały świat degradując konkurencję, a ci, którzy tego nie dostrzegają są po prostu GŁUPI albo ŚLEPI.
50 minut monologu informacyjnego, którego nie można w żaden sposób strawić z powodu ogromnej ilości informacji przekazanej w tak krótkim czasie. Świadczy to wprawdzie, że moi rozmówcy posiadają bardzo obszerną wiedzę na ten temat, ale jasno widać, że szwankują u nich podstawy w edukacji. Nie potrafią umiejętnie i w odpowiedni sposób przekazać togo, o czym wiedzą. Po takiej prezentacji w głowie zostaje tylko jedno, JEDEN WIELI MĘTLIK.

Bardzo możliwe, że mieli świadomość tego, że nie będą mieli już drugiej okazji, aby podejść do mnie z tym tematem i starali się zabłysnąć wiedzą i dać mi maksimum informacji, aby moje oczy „dojrzały” to, czym oni są tak zafascynowani.
Niestety, osiągnęli efekt dokładnie odwrotny.

Gdy oznajmiłem im, że nie przekonali mnie do swojej firmy, a na dodatek nie podzielam ich fascynacji tym przedsięwzięciem, co odpowiednio z argumentowałem, zaskoczyli mnie po raz kolejny.
Zauważyłem, że nie byli tym w ogóle zdziwieni (przy najmniej ja tego nie zauważyłem), a na dodatek dali mi do zrozumienia, że uważają mnie właśnie za jednego z tych głupków, którzy są ślepi i nie dostrzegają ich „najlepszej firmy na świecie”.

Jadąc do domu, rozważałem sytuację, w której miałem nieprzyjemność uczestniczyć i uświadomiłem sobie, że dopóki takie „prezentacje” mają miejsce, ciężko będzie zmienić opinie społeczeństwa na temat branży MLM.
Nie trzeba się długo zastanawiać, aby wyciągnąć z tego odpowiednie wnioski.
Gdybym nie miał na temat MLM wiedzy, którą posiadam, a to spotkanie byłoby dla mnie pierwszym spojrzeniem na MLM, to jestem pewien, że uciekałbym następnym razem od takiego MLM-u gdzie pieprz rośnie.
Zderzenie z ludźmi, którzy swoim wzrokiem sięgają tylko do czubka własnego nosa i sądzą, że pełnią rolę „zbawicieli świata” kojarzy się tylko z jednym – SEKTA!!!

Kiedyś pisałem o imprezie imieninowej, która nieoczekiwanie zmieniła się w spotkanie rekrutacyjne do dobrze znanej firmy na A, po którym długo byłem „uczulony” na wszystkich z MLM. Jak widać tamte czasy nie minęły jeszcze na dobre. Choć w tym przypadku firma jest inna, ale jak widać ciągle zdarzają się ludzie, którzy myślą kategoriami z prze 20 lat.

Zastanawiające jest jednak to, że po tylu latach ci ludzie nadal nie widzą błędów, które popełniają. Może to oni są po prostu tymi głupcami i na dodatek ślepcami? Czy inaczej da się wytłumaczyć podobne zachowanie?
Co o tym sądzicie?